Bir dəniz var idi.Coşqun bir dəniz.Üzərində fırtınalar əsən,gecə-gündüz lərzəyə gələn bir dəniz.Bir gün bu dənizdə zərif bir parıltı yarandı.Heç kəs başa düşmədiki,
bu ildırımdan düşən bir parçadır,yoxsa günəş şüalarının əksidir.Hamı bir bunu bildiki,bu zərif parıltı dənizin coşqunluğunu,əcaibliyini gözəçarpmaz edəcək qədər güclüdür.
Amma bir sıra şeylərə başlamaq üçün çox gec idi.Dəniz yorulmuşdu.Çox uzun yollar qət etmişdi və bu yolların astanasında geriyə dönüb parıltıya sarılmaq da çox çətin idi.
Ona görə də dəniz parıltını özüylə bərabər sonsuz iztiraba sürükləməmək üçün onu tərk etdi və son olaraq parıltıya bu sözləri dedi:
-Əlvida,gözəlim.Mən sənin gözəlliyini öz tufanlı taleyimlə məhv edə bilmərəm.Əgər əbədiyyən əsrarəngiz,cazibədar qalmaq isteyirsənsə,onda heç zaman məni axtarma.
Tufanlı dənizin sənə yazdığı son məktubu oxuduqdan sonra qaldığın yerdən həyatına davam elə.Sanki o dəniz heç olmayıbmış kimi.
